Bevalling van Zoë

Bevalling van Zoë


Dinsdagavond 10 oktober 2006,

35 weken en 6 dagen zwanger.





Om 19u hadden we een afspraak bij de gyn... Zoals gewoonlijk was het weer druk en moesten we aanschuiven.



Eindelijk was het aan ons! Ik mocht op de tafel gaan liggen en de gyn vroeg hoe het met me was. Ik voelde me nog perfect! Buiten af en toe voetjes in mijn ribben had ik weinig dingen last!



De gyn smeerde de gel op mijn buik en begon de echo te nemen. We zagen meteen aan zijn gezicht dat er iets niet juist was! Dan krijg je pas een -raar- gevoel! Hij had vorige keer al laten horen dat ons meisje aan de kleine kant was en deze keer zag hij op de echo dat ze helemaal niets gegroeid of bijgekomen was. De moederkoek had geen plaats meer om te groeien waardoor ons meisje dat dus ook niet meer kon.



Ik had ook 'al' 1 cm opening! Dat was dan weer effe positief juichen!



Ik mocht mij weer gaan aankleden en daarna gingen we enkele dingen afspreken. Ik stond in het kleedhokje niet goed wetend wat te denken ...



“Goed” zei de gyn “Wanneer kan je het ziekenhuis binnengaan? Vandaag nog of morgen?” Op dat moment stopt de klok effe met tikken, dat gevoel had ik alleszinds toch! “Ik ga morgen overleggen met mijn collega's of we het eventueel nog gaan uitstellen tot volgende week maar bereid je maar voor dat je deze week nog bevalt!” Dan word je innerlijk overvallen met 1001 vragen en toch wist ik er geen enkele die ik kon stellen! “Het is beter dat we het kindje gaan laten komen, dan zijn er minder risico's “ ...





De rit naar huis was -raar-. We waren blij omdat -DE MOMENT- er zat aan te komen maar anderzijds was ze zo klein en zo kwetsbaar! We hebben dan de meter en de peter verwittigd ...





Thuis aangekomen nog effe snel iets proberen eten maar kreeg geen hap meer door mijn keel. De laatste dingen in mijn koffer gestoken, nog een paar boeken genomen indien ik toch niet drect zou gaan bevallen ... Ik ben dan nog diezelfde avond 'binnengegaan'. Thuis zou ik mijn eigen toch alleen maar zenuwachtiger maken!





We zijn het ziekenhuis binnengegaan langst spoed want de hoofdingang was al dicht. We hebben dan het papiertje van de gyn afgegeven en mochten in de wachzaal gaan zitten. Onvoorspelbaar wat er in die 5 minuten dat we moesten wachten allemaal door je hoofd gaat ...



Ook al wisten we niet wat komen ging, wel is het zo dat we geen moment schrik hebben gehad voor een slechte afloop. Wel zenuwen voor het onbekende dat komen ging. Onderzoeken, inleiden, bevallen, neonatologie ...





We mochten verdergaan naar de verlosafdeling. -Verlosafdeling- Nog nooit leek dat woord zo echt, zo toepasselijk!



Ook de weg naar de verlosafdeling was raar. Elke stap die we zetten was er eentje dichter bij de bevalling en bij elke stap die we zetten werden we ons daar ook bewuster van!



Op het verloskwartier moesten we ook effe wachten. Er was nog een 'wachtend' koppel en je kon de bevallingssfeer/spanningen duidelijk voelen! De mannen maaken een flauwe grap om de spanning een beetje te onderbreken.



Ik zag aan die vrouw haar gezicht dat ze weeën had. Was wel raar, beiden gingen we bevallen, zij met weeën en ik die nog geen flauw benul had hoe een (oefen)wee voelde ... De harde buiken die ik al gehad had kon je op 1 hand tellen en waren zelfs niet met een tikkeltje pijn.



Dat koppel mocht verdergaan, wij moesten een kamertje binnengaan.



Was een soort onderzoekskamertje en daar moest ik een uurtje aan de monitor gaan liggen.



Na een tiental minuutjes begon ik buikkrampen te krijgen en heb dan een verpleegster verwittigd. Die buikkrampen werden opgewekt door de monitor en bleken (oefen)weeën te zijn. Dat het weeën waren was duidelijk te zien op de monitor maar er was ook te zien dat bij elke wee de hartslag van ons klein wondertje wegviel. Bleek wel meer te gebeuren maar omdat ons prinsesje zo klein was was het toch gevaarlijk. De gyn werd verwittigd. We mochten ons installeren in een vrij gezellige kamer. Naast mijn bed stond een -zak onderuit- zetel waar Danny zich in nestelde. Ik trok mijn pyama aan en dan keken we nog effe samen tv. De gyn kwam langst en zei ons (wat we al wisten) dat bij elke wee ons meisje haar hartslag wegviel. Hij zei ook dat we dan toch een keizersnede zouden moeten overwegen omdat een natuurlijke bevalling nog meer risico's zou meebrengen. Ze zouden mij ook snachts enkele keren aan de monitor leggen om haar hartslag goed in het oog te kunnen houden.





Een uurtje later kwam een stagaire bloed prikken. Ik verwittigde al dat velen problemen hebben om mijn aders te vinden. En jah, ook zij slaagde er niet in. Wanneer er in enkele arm verschillende keren geprikt was besloot ze dan toch maar een dokter er bij te roepen. Had ze gewoon naar mij geluisterd dan had ik onnodig zoveel keren 'geprikt' moeten worden maarjah, iedereen moet leren he!



De dokter kwam langst en gelukkig lukte de bloedafname nu meteen ...



Ondertussen was het al 1u (snachts) en konden we aan onze nachtrust beginnen.





Zo gezegd zo gedaan, om de twee uur kwamen ze mij wakker maken om de monitor aan te koppelen. “Je mag ondertussen verder slapen hoor!” werd er mij gezegd. Nogal moeilijk als je aangekoppeld bent aan een monitor die weeën opwekt! Die weeën waren toch al vrij lastig ...



Danny lag rustig verder te slapen en werd ook geen enkele keer wakker!





Door de korte slaapstukjes en monitormomenten was het al snel morgend.



Rond 7u kwamen ze mij 'chequen'.



Vanaf ik niet meer aan de monitotr hing had ik ook geen weeën meer.



Wat wel veranderd was ... 2 cm opening!



Dat zijn al 2 pijnloze centimeters dacht ik bij mezelf.



De weeën werden toch pijnlijker tijdens de monitoropnames!





Rond 9u kwam de gyn langst.



We schrokken in de positieve zin want wie had nu gedacht dat hij werkelijk zo vroeg zou gekomen zijn. We hadden ons er al op voorbereid dat we uren wachten gingen doormaken...



“Ik heb goed nieuws!” zei hij! Ons meisje had het dus de hele nacht super gedaan en het woord keizersnede kwam niet meer ter sprake. “We gaan een gewone bevalling proberen!”



Wij heel blij! Mama hersteld dan sneller en baby komt dan toch op een natuurlijke weg ter wereld.



Onze vreugde werd NOG groter toen hij zei: “We gaan u vandaag inleiden!” Waarop ik dan meteen reageerde: “Ga ik dan nog vandaag bevallen ?????” (Achteraf bezien natuurlijk een domme vraag. Niemand wist hoe lang het zou duren of hoe snel het zou gaan ...) De gyn stelde mij toch wel gerust. Als alles vlotjes zou verlopen zou ik in de late avond een kind op de wereld hebben gezet!





En dan 'viel onze frang' ... We hebben ons fototoestel niet bij!



Danny heeft dan meteen naar mijn mama gebeld en zij zou ons fototoestel na haar werk brengen. Dat zou dan kort na de middag zijn, niet erg wat zo snel zou het nu ook niet allemaal gaan!



Danny heeft dan ook iedereen verwittigd dat de bevalling er zat aan te komen...





10u



Vanaf dan kwam er regelmatig een verpleegster om te kijken hoe ik het deed en hoe ons meisje het deed. Ze hebben dan een pilletje ingebracht dat de baarmoeder zou moeten weker maken en weeën zou moeten opwekken.



Ik had nog steeds 2 cm opening.



Het werd spannend want NU ging het beginnen ...



Heb dan nog smsjes zitten sturen met bepaalde mensen om hen op de hoogte houden.



Dat pilletje deed zijn 'ding', de weeën kwamen nu ook zonder monitor en werden al snel heviger.



Danny is dan voor mij een puzzelboekje gaan kopen om de tijd te verdrijven. De pijn werd soms toch vrij vervelend want ik mocht mijn bed niet uit. Mocht enkel op mijn linkerzijde liggen (zou beter zijn voor het kindje) of op mijn rug. Ik kon ook mijn bed niet uit. Ze hadden een 'sensor' ingebracht en 'vastgemaakt' op het hoofdje van ons meisje zodat ze haar nauwkeurig konden opvolgen. De verpleegsters kwamen en gaan om alles in het oog te houden. Ik probeerde ondertussen wat te puzzelen maar kon mij echt niet consentreren. De weeën kwamen regelmatiger en begonnen ook echt pijn te doen!





Om 14u kwamen ze controleren hoe 'ver' ik al was.



Nog maar 3 cm opening ...



Het leek een echte lijdensweg te worden. Nog MAAR 3 cm en al zoveel pijn! De weeën kwamen sneller en sneller en ik had ook bijna geen pauze ertussen.



Ze gingen vragen aan de gyn of ze men water mochten breken.





Om 15u ging Danny een sigaret roken en het fototoestel aannemen van men mama. Natuurlijk op die moment kwamen ze men water breken dus daar was Danny spijtig genoeg niet bij. Ongelooflijk hoeveel water er in zo een buik kan! Ze begonnen ook te praten over een epidurale ... Nog geen seconde had ik daaraan gedacht! Maar je ligt daar dan met pijn en dan ben je snel 'overhaald'! Ik zou te moe zijn om later te gaan persen als het aan dit tempo zou verdergaan. Ik heb dan ook toegestemd...





Om 15u15 had ik 4 cm opening. We geraken vooruit! Zonder pauze tussen de pijnlijke weeën lag ik daar te puffen ...



Danny moest regelmatig een washandje gaan natmaken en op mijn voorhoofd leggen. Dat was ZALIG!





Om 15u30 had ik 5 cm opening en begon ik al een soort 'druk' te voelen. Het ging goed vooruit nu!





Om 15u35 zijn ze de epidurale komen steken. Was niet echt scheutig op die naald die ze in je rug steken ... Maar was echt niet pijnlijk tegenover de weeën! Nu zou de pijn gaan verdwijnen ...





15.40u Verpleegsters en de gyn gaan en komen en controleren en ...



Geen beterschap met de pijn en 6 cm opening!



Danny mag ook geen seconde meer van mijn zijde wijken!



Ik puf de weeën en de minuten weg!



Ik had ook niet het gevoel dat ik er alleen voor stond, dat ik alleen aan het 'werken' was. Danny hield mij vast en steunde mij 'perfect'. Hij zou het niet beter gedaan kunnen hebben!





15.45u 7 cm opening. Wat had ik een pijn! Die epidurale mocht echt wel beginnen werken!



15.50u De pijn aan het verbijten en 8 cm opening ... Om de paar minuten kwamen ze 'chequen' hoeveel opening ik had en ook al doen ze dat tijdens een wee... dat doet ook geen deugd zene!



15.55u Nog steeds zoveel pijn en zoveel druk! 9 cm opening en om 16U had ik volledige ontsluiting!





We gingen verhuizen naar de verloskamer. Op de gang kreeg ik een onweerstaanbare drang om te persen. Dit deed ik dan ook tegen de verpleegsters hun wil in. Zoiets houd je niet zomaar tegen!



Ik mocht op de verlostafel gaan liggen, benen in zo een ijzeren spel en met mijn handen moest ik ijzeren stangen vasthouden. Danny hield mij vast en hielp mij echt! “Als je nu een wee voeld opkomen mag je persen!” zei de gyn. Hij had nog niet fijn zijn zin uitgesproken en daar was alweer een perswee! Ik perste de ziel uit mijn lijf (had toch dat gevoel) en daar kwam een hoofdje piepen. Nog persen zei de verpleegster waarop ik wijselijk antwoorde “Nee mevrouw de wee is over!” Dat bracht dan weer een humoristisch tintje onder de dokters (is mij achteraf verteld want op die moment let je daar niet op!). Weer wee dus weer persen! Ik heb nog nooit zoveel kracht gebruikt ... Daar kwam de derde wee ... ik perste en voelde zo een branderig gevoel! KNIP ... en daar was het hoofdje helemaal! Ons meisje was halfgeboren en begon al te weeën! De schoudertjes en de rest van haar mooie lichaampje kwamen zonder problemen mee! Zo wenen dat dat kleine lichaampje kon! Een hele goede start dus tot ieders opluchting! Tot mijn grote verbazing legde ze haar in een doek op mijn buik. Ik mocht haar bewonderen ook al was ze zo klein!! Ze was zo rimpelachtig maar toch zo mooi! Ze nam haar hele kleine handje mijn (voor haar grote) duim vast. Wat een verschrikkelijk mooi moment! Dat heeft maar even mogen duren maar toch ... Zoveel emoties en gevoel dat daarbij komt ... ZOVEEL LIEFDE! Ze namen haar weg om te controleren (wat ze bij elk kindje doen). Ze had een apgarscore van 9/10! Ze werd lekker ingeduffeld in dikke witte doeken en werd de kamer uitgedragen. De fiere papa ging met zijn dochter mee! Daar lag ik dan alleen. De placenta kwam vanzelf en ze gingen mij hechten. Wat deed dat zeer zo zonder verdoving! Zo verschrikkelijke pijn ....

Bij de laatste hechting begon de epidurale te werken ...

Het was een regenachtige donkere dag maar de moment dat ons WONDER geboren werd kwam de zon tevoorschijn en begon ze enkele minuten lang te schijnen...

Zoë Smits

16 u 09 min 45 sec 93"

1880 gram en 43,5 cm