Van in het begin van deze zwangerschap had ik al het gevoel dat ik te vroeg ging bevallen. De laatste maanden zei ik steeds: de maand maart zou ik toch wel willen halen!
En ja ... dit heeft onze kleine man blijkbaar heel letterlijk genomen!
De laatste dagen had ik al wel meer last van 'kwaaltjes' dan daarvoor. Niet zoooo vreemd natuurlijk, we naderden dan ook de 36 weken.
Maandag 28 februari sta ik smorgends op waarbij ik een hele vervelende druk aan mijn poep heb. Vorige dagen ook maar dit was echt heviger. We zijn Zoë naar school gaan doen en nog even boodschappen gaan halen voor het avondeten. Niet wetende dat de dag helemaal anders zou verlopen dan gedacht!
We grapten zelfs nog even over wat we zouden doen moest nu mijn water breken!
In de voormiddag kreeg ik geregeld een pijnlijke harde buik. Ook nieuw! Dus ik doe het rustig aan.
Die harden buiken werden steeds vervelender en ze duurden soms ook vrij lang.
Rond 15u bel ik uit voorzorg ook maar even naar de gyn. Gewoon om mezelf even gerust te stellen.
Wat ik niet verwacht had is dat hij me doorstuurde naar het verloskwartier om me even te laten nakijken.
Ik bel Danny op en zeg dat de gyn wil dat ik even naar het ziekenhuis voor een controle moet. Hij is dan naar huis gekomen en een uurtje later lag ik ginder aan de monitor. Die registreerde vol verwondering weeën!
We gaan is kijken of je opening hebt zei de assistente. Wat nog voor een grotere verwondering zorgde was dat ik 'al' aan 2 cm zat! Ik mocht mij terug aankleden en moest 2u later opnieuw op controle komen. Ik kon natuurlijk al langer 2 cm opening hebben en met 1 controle konden ze niet zien of ik in arbeid was of niet.
We zijn dan iets gaan eten in het restaurant en af en toe moest ik al eens puffen. Natuurlijk van dat voelen naar die opening dachten we toen en we lachten er maar eens mee. Wie dacht nu dat dit echte weeën waren? 2 uur later lagen we daar terug ... met de zelfde weeën activiteit. Maar .... ook met een ruimere 2 cm opening. Ik moest nog ff blijven om te voorkomen dat wanneer het toch zou begonnen zijn ik thuis niet zou niet zou gaan bevallen want bij een tweede kindje kan het wel eens vlotter verlopen!
Toen begonnen we toch eens raar naar elkaar te kijken en toch wel lichtjes te twijfelen of ik hier nog met een dikke buik zou buitenkomen ...
Tegenhouden gingen ze niet meer doen, als het zou doorzetten is dat wat moeder natuur zou willen maar een handje helpen zouden ze zeker niet doen omdat ik nog maar 35 weken en 3 dagen ver ben. Ondertussen word er ook beslist dat ik niet meer naar huis mag. Zo lang ik niet bevallen ben krijg ik antibiotica tegen strepokokken (omdat ik minder ver ben dan 37 weken en dat gevaarlijk is voor de baby). Ik doe mijn pyama weg en puf regelmatig een wee weg. Om 23u komen ze mij nog eens controleren en wat blijkt ... we zijn al halfweg! Gewoon al een volle 5 cm opening. We zijn dus echt in arbeid, of we het nu willen geloven of niet, we zijn gewoon al de helft voorbij!!!
Dat zijn al 5 cm volgehouden zonder epidurale dacht ik. De laatste cm's gaan altijd vlotter dus ik ben goed bezig.
Danny installeerd zich op de slaapzetel en ligt al snel in dromenland ergens bomen om te zagen en ik puf de weeën weg. Om 4u komen ze nieuwe antibiotica geven en komen ze de stand van zaken nog eens meten.
Nog steeds maar 5 cm ... Toen vloekte ik toch eens in mezelf. Die eerste 5 cm's gingen bij wijze van spreke vanzelf! Maar nu was de baarmoederhals al wel meer verstreken. Het puffen ging verder en ondertussen lijkt het wel alsof ze in de kamer naast mij een varken zijn aan het slachten... en Danny, die sliep gewoon verder!
Rond 10u dacht ik toch dat ik al wat verder geraakt was. Nog eens een controle en we zaten aan 6 cm!
Nu moet het toch wat sneller gaan gaan dacht ik!
De weeën doen nu echt wel pijn en ik kan mij niet goed meer leggen of staan of ...
Ik sla het aanbod van een epidurale nog steeds af met de gedachte dat ik toch wel snel zou bevallen nu.
Ik zet door en door en door en rond 11u dacht ik als het nu niet veel verder is dan geven ze maar iets tegen de pijn. De vermoeidheid begon zwaar door te wegen en mijn krachten en moed geraakten op.
Ik had 7 cm ...
Tussen de weeën door zei ik nog steeds nee tegen pijnstilling maar tijdens een wee begon ik daar toch anders over te denken.
De vroedvrouw kwam regelmatiger kijken en zei steeds dat ik goed bezig was.
Danny wist niet goed wat hij moest doen om mij te helpen. Ik kon niet echt verdragen dat hij tijdens een wee tegen mij aan het praten was dus ik wou dan maar dat hij gewoon zijn mond toehoude voor ik dingen zei waar ik daarna spijt van kreeg. Dan begon het sneller en sneller te gaan. Ik kreeg een grotere druk en dan kwam de 8 cm. Ik begon spijt te krijgen dat ik geen pijstilling had, ik kon mij niet draaien of keren en wist mij geen houding te nemen. Ik kon Danny zijn hand naar mijn gevoel niet meer loslaten en nu wou ik enkel maar dat het gewoon voorbij was. De vroedvrouw zij dat ik effe op mijn rechterzijde moest gaan liggen want ik had nog een klein boordje aan de baarmoederhals. Een paar minuten later kon ze terugkomen want ik voelde dat het zover was. Ik had 9 cm.. Ze zei dat ze alles ging klaarmaken en dat we dan gingen vertrekken! Ze zou 2 minuten wegblijven. 2 minuten ... die 2 minuten leken mij veel te lang te duren! Ik heb toen 1 x mijn mond opengedaan en half geroepen waar blijft die trien? Gelukkig kwam ze er dan aan en had ze mij niet gehoord. We verhuisden van de arbeidskamer naar de verloskamer. Tegen ik op de verlostafel geklauwterd was kwam mijn gyn binnen. Hij ging nog even naar het toilet en kwam terug met een grote smile op zijn gezicht en met de woorden: Weeral te vroeg he! De vroedvrouw wou even voelen hoe het zat met mijn vliezen en nog voor ze bij de vliezen was sprong mijn water stuk naar alle kanten.
Het persen kon beginnen en na 4x uitputtend persen werd er een volmaakt kereltje in mijn armen gelegd.
Aaron, geboren op 1 maart 2011. 2160 gram en 47cm.
